Αν και ο παραπάνω τίτλος παραπέμπει πιθανότατα σε ρομαντικό κλίμα,πρόκειται για μια περιγραφή γεμάτη δράση της σύλληψης του πρώτου μου λούτσου.
Το καλοκαίρι που μάς πέρασε αποφασίσαμε οικογενειακώς να πάμε μια εκδρομούλα, μέσα στις διακοπές,στους πανέμορφους και ήσυχους Παξούς,που όπως φάνηκε στην πορεία για τον αδερφό μου κι εμένα αποτέλεσε ένα υπέροχο ψαρευτικό οδοιπορικό.Εκμεταλλευόμενοι ,λοιπόν,το γεγονός πως κανείς άλλος δεν ψάρευε στο λιμάνι μιας και κόντευαν μεσάνυχτα, ,κανονίσαμε ύστερα από έναν σύντομο προσχεδιασμό του πού θα πηγαίναμε,να σπινάρουμε.Ορισμένα σημεία,τα οποία γνώριζα και από παλιότερα,φαινόνταν ιδανικά για την ύπαρξη ψαριών,την οποία προϋπέθετε και το μισογεμάτο φεγγάρι,και πιο συγκεκριμένα εκείνων που εμείς αναζητούσαμε…τους μεγάλους λούτσους!
Εφοδιασμένοι με όλων των λογιών τεχνητά και σιλικόνες,μιας και δεν ξέραμε με τι ακριβώς είχαμε να κάνουμε,και με δυο σπινοκάλαμα παραμάσχαλα, ξεκινήσαμε την αναζήτηση.Το πρώτο σημείο ήταν ένας ρηχός κόλπος,όπου μετά από περίπου δύο ώρες προσπάθειας χωρίς αποτελέσματα,έπρεπε να αλλάξουμε πόστο.Σειρά είχε η μία άκρη του λιμανιού που κατακλυζόταν από τα τραπέζια των εστιατορίων,πράγμα που έκανε την κατάσταση δυσκολότερη.Εφόσων καταφέραμε να βρούμε κι εκεί ένα σημείο που να μας βολέυει,συνεχίσαμε το ψάρεμά μας.Εκεί το ηθικό μας ανέβηκε σημαντικά,αφού τα τεχνητά μας δέχτηκαν κάποιες μικροεπιθέσεις, χωρίς όμως αποτέλεσμα.Αφού πέρασε ένα χρονικό διάστημα,αλλάξαμε για άλλη μια φορά μέρος,πηγαίνοντας στη μέση του λιμανιού,όπου τα πράγματα ήταν εξίσου δύσκολα με τις βάρκες-ταξί να πηγαινοέρχονται και τα κενά μεταξύ των αραγμένων κότερων να είναι περιορισμένα.Το μόνο ενθαρρυντικό ήταν το μεγαλύτερο βάθος που άγγιζε τα οκτώ μέτρα.Αυτή τη φορά είχαμε μεγαλύτερες προσδοκίες αφού και η ώρα ήταν ιδανική,πιο συγκεκριμένα ξημέρωμα,το οποίο οι λούτσοι τιμούν ιδιαιτέρως.
Οι πρώτες ρίψεις των τεχνητών άρχισαν.Σχεδόν αμέσως σημειώθηκε και η πρώτη επίθεση.Τώρα το ψάρι είχε πιαστεί στο καλάμι του αδερφού μου και ήμασταν και οι δύο σχεδόν βέβαιοι ότι ήταν λούτσος.Το καλάμι είχε σχετικά μικρό action-μέχρι 20 γραμμάρια-χαρακτηριστικό που έκανε τη μάχη αρκετά δύσκολη,μιας και όπως είναι γνωστό για να καταφέρεις να εξαλείψεις τα γερά «κεφάλια» που κάνει το συγκεκριμένο ψάρι,χρειάζεσαι κάθε άλλο από μαλακό σπινοκάλαμο.Άλλη μία λανθασμένη ενέργεια που έστρεφε τις πιθανότητες υπέρ του λούτσου,ήταν πως δεν είχαμε πάρει την απόχη από το σκάφος.Ευτυχώς, το ψάρι δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλου μεγέθους και βγήκε με τα χέρια.Κατακλυζόμασταν και οι δύο από έντονα συναισθήματα,ανάμεσα στα δικά μου δεν κρύβω ότι δεν ήταν και η ζήλια,καθώς δεν είχε τύχει να αναμετρηθώ ποτέ με ένα λούτσο.Αμέσως μόλις τον ξαγκιστρώσαμε από τις σαλαγκιές του διάσημου(κι όχι άδικα) κοικκινοκέφαλου ,συνεχίσαμε τις ρίψεις.Δυστυχώς ,είχαμε μόνο ένα κοκκινοκέφαλο τεχνητό της μάρκας αυτής στη συλλογή,και έπρεπε να το μοιραζόμαστε.Μεταξύ των πολλών ρίψεων δεν έλειψε κι ένα μικροατύχημα,όταν ένα τεχνητό μου, κατευθύνθηκε μέσα στο τεντεράκι ενός σκάφους.Με λεπτούς χειρισμούς και με την βοήθεια κάποιων ντόπιων,οργανώασαμε ολόκληρη επιχείρηση να μπούμε στο σκάφος των δύο μεθυσμένων τουριστών,ώστε να σώσουμε τόσο το τεχνητό μου(ήταν και πανάκριβο),όσο και το μικρό φουσκωτό(εξίσου πανάκριβο).
Πλέον έιχε έρθει η σειρά μου να ρίξω το θαυματουργό κοκκινοκέφαλο.Για άλλη μια φορά η επίθεση δεν έλειψε,μόνο που το ψάρι ξέφυγε.Όλως περιέργως,ακολούθησε το τεχνητό μέχρι έξω,κρατώντας βέβαια μία απόσταση,μα το μέγεθος του λούτσου ήταν πραγματικά τεράστιο!Κατά διαβολική σύμπτωση επέστρεψε η βάρκα που μετέφερε τους ξένους και τα ψάρια έκοψαν για λίγη ώρα.Ύστερα από ένα σύντομο διάλογο με τον βαρκάρη,ο οποίος ήταν και φανατικός σπινεράς, με αφορμή το ψάρι που είδε να είχαμε βγάλει μας αποκάλυψε πως ο τόπος κρατάει κατά καιρούς λούτσους τέρατα!Με το που η βάρκα έφυγε, συνεχίσαμε να ψαρεύουμε.Για ακόμη μία φορά ο κοκκινοκέφαλος δέχτηκε βίαιη επίθεση.Το ψάρι αυτή τη φορά ήταν στο καλάμι μου,και φαινόταν αξιόλογου μεγέθους!Ο αδερφός μου έτρεξε να φέρει την απόχη,καθώς εδώ χέρια δεν βάζαμε για κανένα λόγο.Μετά από μια μάχη γεμάτη φρένα και ανδρεναλίνη,το ψάρι βρέθηκε μέσα στην απόχη.Είχε πιαστεί καλά,μα το παράμαλλο διαμέτρου 0.35 είχε σχεδόν κοπεί.
Τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη την ώρα δεν περιγράφονται,παραμόνο αν έχεις ένα τέτοιο ψάρι,και μάλιστα το πρώτο σου λούτσο, με τόσο επιβλητική μορφή και μέγεθος στα χέρια σου μπορείς να βιώσεις την καρδιά σου να πάει να σπάσει!Κατά τη γνώμη μου το μυστικό ήταν η ταχύτητα ανάκτησης του τεχνητού,αρκετά γρήγορη δηλαδή,σε συνδυασμό με το φεγγάρι να φωτίζει μισό,και φυσικά την επιλογή σωστών τεχνητών(πλέυση,χρώμα,μέγεθος).
Το ψάρεμά μας έκλεισε με μία τελευταία έκπληξη,έναν κέφαλο δηλαδή με κομμένη την ουρά του και μάλιστα μεγάλου μεγέθους να κολυμπάει δίπλα στο ντόκο.Από αυτό ,και από άλλον έναν κέφαλο ακόμα μεγαλύτερο που βρέθηκε στο στομάχι του ενός λούτσου,φαινόταν πως τα ψάριατο ξημέρωμα αυτό έτρωγαν τρελά.
Μετά από τον πρώτο μου λούτσο ακολούθησαν και άλλοι,μικρότεροι βέβαια,γεγονός που υποδηλώνει πως αρκεί να πιάσεις ένα ψάρι συγκεκριμένου είδους, για να πάρεις το κολάι και να μάθεις πώς να δουλεύεις το τεχνητό σου κυνηγώντας το είδος αυτό.
Vagelis Verletis