Για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια μίλησε ο Ορέστης Τρίκας. Είπε πως δεν θυμάται ποτέ τους γονείς του μαζί, καθώς όσο θυμάται έμενε με την μητέρα του.

"Τον πατέρα μου τον έχω στη σκέψη μου μόνο αμυδρά από εκείνα τα χρόνια. Οχι ως παρουσία. Ετσι είχα μάθει." είπε ο Τρίκας. Έτσι, δεν του έλειψε ποτέ μία "κανονική" οικογενειακή ζωή γιατί ποτέ δεν την είχε. Δεν έζησε ποτέ με την "ιδανική εικόνα της οικογενειακής ευτυχίας".

"Η μητέρα μου μάς μεγάλωσε μόνη της, έκανε τα πάντα για να είναι η ίδια δύο γονείς μαζί και πιστεύω πως τα κατάφερε. Ποτέ δεν ένιωσα κάτι άσχημο από το γεγονός ότι ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών. Μη σου πω ότι γούσταρα κιόλας. Κάποια στιγμή είχα πει ότι δεν θέλω να έχω επαφές με τον πατέρα μου, ήμασταν διαφορετικοί κόσμοι, έμοιαζε ξένος για μένα. Δεν τσακωθήκαμε ποτέ, απλώς από πολύ μικρός είχα το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι μου ώστε να μπορώ να επιλέγω, να κατανοώ. Είχα ωριμάσει πολύ νωρίς. Και χωρίς να τον μισήσω ποτέ, είπα πως αυτός ο άνθρωπος δεν μου έκανε. Οταν όμως αρρώστησε, στα 22 μου, και τον επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο, ένιωσα σαν να είχε πια λυτρωθεί η σχέση μας. Ο,τι και να είχε γίνει, ήταν ο πατέρας μου και ήμουν ο γιος του. Τον συγχώρεσα, με συγχώρεσε. Στο παρελθόν είχα περάσει κάποιες μελαγχολίες, κρίσεις πανικού και μια εσωτερική ενδοσκόπηση που κράτησε περίπου δύο χρόνια για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, αλλά και ειδικότερα τη σχέση με τον εαυτό μου. Είχα φάει κάποιες φρίκες, έζησα ορισμένα υπαρξιακά θέματα που με τάραξαν, πιέστηκα πάρα πολύ και τα είδα όλα λίγο διαφορετικά. Οι επισκέψεις μου σε ψυχολόγο με βοήθησαν να αντιμετωπίσω πολλά από τα θέματά μου."

Την συνέντευξη έκανε Γιάννης Χατζηγεωργίου για το Πρώτο Θέμα.